بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

گرچه سر تا قدم از آتش غم سوخته بود

هر که بیند من بی برگ و نوا را گوید

سرتسلیم چو بر خط عبودیت داشت

عجب آن نیست که شد با لب خشک از بردوست

هر که را بیخبر افتاد ز پیمانهٔ عشق

ای گل از پرده برون آی که مرغ سحری

عیب خسرو مکن ای مدعی و تلخ مگوی

آنکه مرغ دلش از حسرت گل پر می زد

گر به تیغش بزنی باز نیاید ز نظر

خیز خواجو که چواشک از سر زر در گذریم