یارش نتوان گفت که از یار بنالد

گر بند نهد دشمن و گر پند دهد دوست

چون یار بدست آیدت از غیر چه نالی

هر سوخته دلرا که زند لاف انا الحق

در وصل حرم کی رسد آنکو ز حرامی

عیبی نبود گر ز جفای تو بنالم

بر گریهٔ من ساغر می گرم بگرید

دل در سر زلفت بفغان آمد و رنجور

خواجو چو درین کار نداری سر انکار