100
غزل شمارهٔ ۳۲۷
ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می چکد
چون سخن می گوئی از لعل تو گوهر می چکد
زان لب شیرین چو می آرم حدیثی در قلم
از نی کلکم نظر کن کاب شکر می چکد
دامن گردون پر از خون جگر بینم بصبح
بسکه در مهر تو اشک از چشم اختر می چکد
چون عقیق گوهر افشان تو می آرم بیاد
در دمم سیم مذاب از دیده بر زر می چکد
بسکه می ریزد ز چشمم اشک میگون شمع وار
ز آتش دل خون لعل از چشم ساغر می چکد
عاقبت سیلابم از سر بگذرد چون دمبدم
راه می گیرم برآب چشم و دیگر می چکد
آستین بردیده می بندم ولی در دامنم
خون دل چندانکه می بینم فزونتر می چکد
خامه چون احوال دردم بر زبان می آورد
اشک خونینش روان بر روی دفتر می چکد
تشنه می میرم چو خواجو برلب دریا و لیک
برلب خشکم سرشک از دیدهٔ تر می چکد