کسی کزان سر زلف دو تا نمی ترسد

مرا ز طعن ملامت گران مترسانید

مریض شوق ز تیر ستم نمی رنجد

از آن دو جادوی عاشق کش تو می ترسم

چنین که خون اسیران بظلم می ریزد

هزار جان گرامی فدای بالایت

گر از عتاب تو ترسم تفاوتی نکند

از آن ز چشم خوشت خائفم که هندوئیست

کسی که تیر جفا می زند برین دل ریش

مرا بزخم قفا گفتمش ز پیش مران

بطیره گفت که خواجو چنین که می بینیم