چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد

خیال بادهٔ صافی ز سر برون کردن

چنین که شمع سر افشاند و از قدم ننشست

گهی که شست گشاید هزار نعره زند

معینست که آنماه پیکر از سر مهر

شبی دراز بسا نالهٔ دل مجروح

کسی که خاک شود در لحد پس از صد سال

ز رشک آنک تو با هرکه هست بنشینی

چو چشم مست تو خواجو به حشر یاد کند