در آتشم ز آب رخش کاب رخ من می برد

طوطی خطش از چه رو پر بر شکر می گسترد

این دست بر سر می زند و آن جامه بر تن می درد

وان جان شیرین از جفا ما را بجان می آورد

کاین قصد جانم می کند و آن خون جانم می خورد

در پای او سر باختن عاشق بجان و دل خرد

جانا ز خشم وآشتی بگذر که این هم بگذرد

سلطان ز کبر و سلطنت در هر گدائی ننگرد

می یابم از انفاس او بوئی که جان می پرورد