بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد

کام دلم آن پسته دهانست ولیکن

گفتم مرو از دیدهٔ موج افکن ما گفت

چون لاله دل از مهرتوان سوختن اما

تا در سر زلفش نکنی جان گرامی

آنها که ندانند ترنج از کف خونین

از بسکه خورد خون جگر مردم چشمم

بی خط تو سر نامهٔ سودا نتوان خواند

گیسوی تو گر سرکشد او را چه توان گفت

هر لحظه پیامی دهدم دیده که خواجو

از دست مده جام می و روی دلارام