مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد

چون شکر شیرین بشکر خنده در آری

می تلخ نباشد چو ز دست تو ستانند

حاجت بقدح نیست که ارباب خرد را

گر دست دهد شادی وصل تو زمانی

بی آتش رخسار توخون در دل عشاق

مرغان چمن را چو صبا بوی گل آرد

از روی توام منع کنند اهل خرد لیک

خواجو تو مپندار که بی سیم زمانی