سپیده دم که صبا دامن سمن بدرد

اگر ز پستهٔ تنگ تو دم زند غنچه

چو در محاوره آید لب گهربارت

ز وصف کوی تو گر شمه ئی نسیم بهار

اگر ز مهر تو یک ذره بر سپهر افتد

مگر ز پرده نیاید نگار من بیرون

اگر ز غیرت بلبل صبا خبر یابد

گهی که پرده برافتد ز طلعت شیرین

بروز حشر چو بوی تو بشنود خواجو