توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد

ز چین زلف تو باد صبا بهر طرفی

چه نیکبخت سیاهست خال هندویت

بساکه جان بلب آمد بانتظار لبت

بسا که مردمک چشم من ز خون جگر

خرد نشان دهان تو در نمی یابد

چو گشت حلقهٔ زلفت خمیده چون چوگان

به غمزه نرگس مستت بریخت خون دلم

کمال شوق ز خواجو نگر که دیدهٔ او