حسن تو نهایت جمالست

با زلف تو هر که را سری هست

بی روی تو زندگی حرامست

باز آی که بی رخ تو ما را

جانم که تذر و باغ عشقست

مرغ دل من هوا نگیرد

این نفحهٔ روضهٔ بهشتست

این خود چه شمامهٔ شمیمست

خواجو بلب تو آرزومند