بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست

در ازل چون با می و میخانه پیمان بسته ام

ایکه افسونم دهی کز مار زلفش سر مپیچ

مرغ جان را تا نسوزد ز آتش دل بال و پر

در چنین دامی که نتوان داشت اومید خلاص

منکه در زنجیرم از سودای زلف دلبران

آتش عشقش دلم را زنده می دارد چو شمع

یکنفس بی اشک می خواهم که بنشینم ولیک

اهل دل گویند خواجو از سر جان برمخیز