بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست

فشاند سنبل و چون گل زغنچه رخ بنمود

ز برگ لالهٔ سیراب و شاخ شمشادش

نشست و مشعله از جان بیدلان برخاست

بگوی کان مگس عنبرین ببوی نبات

چه خیزدار بنشینی که تا تو خاسته ئی

مگر بروی تو بینم جهان کنون که مرا

خبر برید بخسرو که در ره شیرین

ز خانه هیچ نخیزد سفر گزین خواجو