فروغ عارض او یا سپیده سحرست

لطیفه ئیست جمالش که از لطافت و حسن

برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست

ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم

اگر چه مایهٔ خوبی لطافتست ولیک

بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر

بهر کجا که نظر می کنم ز غایت شوق

اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد

ز بی زریست که آب رخم رود بر باد

مرا هر آینه لازم بود جلای وطن

ز بحر شعر مر او را بسی غنیمتهاست