زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست

چون توانم کز حضورش کام دل حاصل کنم

زنده دل آن کشته کو جان پیش چشمش داده است

عاقبت بینی که کارش در هوا گردد بلند

هر کرا خاطر بزلف ماهرویان می کشد

عاقلان دانند کادراک خرد قاصر بود

در هوایت زورقی برخشک می رانم ولیک

کی سر موئی زبانم گردد از ذکرت جدا

ایکه فرمائی که خواجو عشق را پوشیده دار