خروش بلبله خوشتر زبانک بلبل مست

چه باک چون لب جانبخش و زلف جانان هست

که از کمند محبت کجا توانی جست

چنین که مست بمحراب می رود پیوست

چو آبگینه دل نازک قدح بشکست

کسی که در صف رندان دردنوش نشست

بدین صفت که شدم بیخود از شراب الست

مرا که باد بدستست و دل برفت از دست

که باز بر سر پیمانه رفت و پیمان بست