وز طره طوق کرده که از مشک چنبرست

شکر به می سرشته که یاقوت احمرست

روی چو مه نموده که این مهر انورست

در تاب کرده طره که هندوی کافرست

وز لب شراب داده که این آب کوثرست

بر برگ گل فشانده غباری که عنبرست

زاغی بباغ برده که خال معنبرست

وز قند حقه ساخته کاین تنگ شکرست

ابر سیه کشیده که گیسوی دلبرست

برگوشوار بسته دروغی که اخترست

در گوش کرده گفته خواجو که گوهرست