آنکه دزدیده در آن دیده خونخوار تو دیدست

گر چه پیوسته کمان بر مه و خورشید کشیدست

طاق فیروزهٔ ابروی تو پیوسته خمیدست

یا رب آن شعر سیه برقد خوبت که بریدست

دود آهیست که در آتش روی تو رسیدست

خرم آنمرغ که روزی بهوای تو پریدست

خنک آن باد که بر خاک سر کوت وزیدست

اشک شنگرفی چشمست که بر نامه چکیدست

همه پیرامنش از خون جگر لاله دمیدست