هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست

مردم از هر طرفی دیده در آنکس دارند

ایکه گفتی سر ببریده سخن کی گوید

گوئی ان سنبل عنبرشکن مشک فروش

زان بود زلف تو شوریده که چونرفت به چین

سر آن زلف نگونسار سزد گر ببرند

خبرت هست که اشکم چو روان می گشتی

دم ز مهر تو زنم گر نزنم تا بابد

هر چه در باب لب لعل تو گوید خواجو