86
غزل شمارهٔ ۳۳۶
باز از کرشمه زخمهٔ نو در فزوده ای
درد نوم به درد کهن برفزوده ای
کوتاه بود بر قدت ای جان قبای ناز
کامروز پارهٔ دگرش در فزوده ای
در ساز ناز بود تو را نغمه های خوش
این دم قیامت است که خوش تر فزوده ای
آخر چه موجب است که باز از حدیث وصل
کم کرده ای و در سخن زر فزوده ای
باری اگر طویلهٔ عمرم گسسته ای
چشم مرا طویلهٔ گوهر فزوده ای
هردم هزار بار به خونم نشانده ای
روزی که سوز هجران کمتر فزوده ای
خاقانی از پی تو سر اندازد ارچه باز
بر هر غمیش صد غم دیگر فزوده ای