خاک بغداد در آب بصرم بایستی

سفر کعبه به بغداد رسانید مرا

قدر بغداد چه داند دل فرسودهٔ من

لیک بی زر نتوان یافت به بغداد مرا

پرده ها دارد بغداد و در او گنج روان

چون زکاتی به من از گنج روان می ندهند

نظری خواستم از دور نه بوس و نه کنار

بر لب دجله بسی آب بد از چشمهٔ نوش

ماه در کشتی و کشتی ز بر دجله روان

من دیوانه نشینم که مه نو نگرم

مال من دزد ببرد و دل من عشق ربود

جگرم خشک شد از بس سخن تر زادن

بس کنی ای همت خاقانی ازین عشق مگوی