111
غزل شمارهٔ ۲۶۱
نیم شب پی گم کنان در کوی جانان آمدم
همچو جان بی سایه و چون سایه بی جان آمدم
چون سگان دوست هم پیش سگان کوی دوست
داغ بر رخ، طوق بر گردن خروشان آمدم
کوی او جان را شبستان بود زحمت برنتافت
سایه بر در ماند چون من در شبستان آمدم
آتش رخسار او دیدم سپند او شدم
بی من از من نعره سر برزد پشیمان آمدم
با چراغ آسان نشاید بر سر گنج آمدن
من چراغ آه چون بنشاندم آسان آمدم
سوزن مژگانش از دیبای رخسارش مرا
خلعتی نو دوخت کو را دوش مهمان آمدم
دوست جام می کشید و جرعه ها بر من فشاند
خاک او بودم سزای جرعه ها زان آمدم
از حسودانش نیندیشم که دارم وصل او
باک غوغاکی برم چون خاص سلطان آمدم
شام گه زین سرنه عاشق، کستان بوسی شدم
صبح دم زان سر نه خاقانی، که خاقان آمدم