خون دلم مخور که غمان تو می خورم

هر می که دیده ریخت به پالونهٔ مژه

گفتی چه می خوری که سفالین لبت پر است

ای ساقی فراق گرانی همی برم

طعنه زنی مرا که غم جان همی خوری

هر دشمنی که زهر دهد دوستکانیم

گفتی که از سگان کی؟ از سگان تو

رنجه مکن زبانت به دشنام چون منی

بر دست تو چو تیر تو لرزم ز چشم بد

مسمار بر لبم زدی و نعل بر جبین

من خاک پایم آب دهان ز آتش هوات

کافور دان شود ز دم سرد من فلک

بردی گمان که بر دل خاقانی اندهی است

خاک توام ولیک چه خاکی که جرعه ریز