دردی که مرا هست به مرهم نفروشم

بگداخت مرا مرهم و بنواخت مرا درد

ای خواجه من و تو چه فروشیم به بازار

رازی که چو نای از لب یاران ستدم من

آری منم آن نای زبان گم شده کاسرار

چون نای شدم سر چو زبان گم شده خواهم

من نیست شدم نیست شدن مایهٔ هستی است

کو تیغ که مفتاح نجات است سرم را

لب خنده زنان زهر سر تیغ کنم نوش

دستار به سرپوش زنان دادم و حقا

زان مقنعه کان شاه به بهرام فرستاد

زین خام که دارد جگر پخته تریزش

این یک شبه خلوت که به هر هفته مرا هست

گفتی نکنی خدمت سلطان، نکنم نی

گویند که خاقانی ندهد به خسان دل

بر کور دلان سوزن عیسی نسپارم