تا چند ستم رسیده باشم

لب بسته گلو گرفته چون نای

انصاف بده چرا ننالم

چند از سگ ابلق شب و روز

چند از پی آب دست هر خس

تا کی چو ترازو از زبانی

طیار شوم زبان ببرم

چون صبح و محک به راست گویی

گوئی که ز غم مجوش و مخروش

درجوش و خروش ابر و بحرم

خاقانی دلفکارم آری