121
غزل شمارهٔ ۲۲۱
گر به عیار کسان از همه کس کمتریم
هیچ کسان را به نقد از همه محرم تریم
گر به امیدی که هست دولتیان خرم اند
ما به قبولی که نیست از همه خرم تریم
گر تو به کوی مراد راه مسلم روی
ما به سر کوی عجز از تو مسلم تریم
صاف طرب شرب توست چون که فراهم نه ای
دردی غم قوت ماست وز تو فراهم تریم
غصهٔ تلخ از درون خندهٔ شیرین زنیم
روی ترش چون کنیم نز گل تر کمتریم
گر تو چو بلعم به زهد لاف کرامت زنی
ما ز سگی دم زنیم وز تو مکرم تریم
خرمن عمر ای دریغ رفت به باد محال
در خوی خجلت ز عمر از مژه پرنم تریم
گرچه بهین عمر شد روز به پیشین رسید
راست چو صبح پسین از همه خوشدم تریم
گفتی خاقانیا کز غم تو بی غمیم
گر تو ز ما بی غمی ما ز تو بی غم تریم