بر سریر نیاز می غلطم

خوش خوش آید مرا که پیش درت

پیش زخم تو کعبتین کردار

زیر دست غم تو مهره صفت

تو مرا می کشی به خنجر لطف

پس مرا خون دوباره می ریزی

از پی سجدهٔ رخ تو چنان

بر سر سنبل رخ تو چنانک

بر سر آتش غمت چو سپند

تو کشان زلف و من چو گربه بر آن

پیش زلفت چو کبک خسته جگر