پیش لب تو حلقه به گوشم بنفشه وار

زان خط و لب که هر دو بنفشه به شکرند

من چون بنفشه بر سر زانو نهاده سر

همچون بنفشه کز تف آتش بریخت خوی

سودا برد بنفشه و شکر چرا مرا

از بس که غم خورم ز سپهر بنفشه رنگ

بازار دل بنفشه صفت تحفه ای کنم

سلطان اعظم آنکه به تیغ بنفشه فام

تیغ بنفشه گونش برد شاخ شر چنانک

گر پیش ما به بوی بنفشه برد نمک