عشقت آتش ز جان برانگیزد

باد سودات بگذرد بر دل

خیل عشقت به جان فرود آید

تا قیامت غلام آن عشقم

از برونم زبان فرو بندد

تب نهانی است از غم تو مرا

ناله پیدا از آن کنم که غمت

شحنهٔ وصل کو که هجران را

هجر بر سر موکل است مرا

آه خاقانی از تف عشقت

چون حدیثی کند دل از دهنت