دل رفت و می ندانم حالش که خود کجا شد

هرجا که ظن ببردم رفتم طلب بکردم

چندان که بیش جستم کم یافتم نشانش

بردم بدو گمانی کز عشق گشت رسته

یا آب بود و ناگه اندر زمین فرو شد

گفتم دلی که دیده است پیرو غریب و خسته

ناگاه کودکی گفت دیدم دلی شکسته