101
غزل شمارهٔ ۱۲۰
دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد
لاجرم از خط صبر کار برون اوفتاد
صبر هزیمت گرفت کز صف مژگان او
غمزه کمان درکشید، فتنه کمین برگشاد
عشق به اول مرا همچو گل از پای سود
دوست به آخر مرا همچو گل از دست داد
تا در امید من هجر به مسمار کرد
یاد وصالش مرا نعل در آتش نهاد
می کند از بدخوئی آنچه نکرده است کس
گرچه بدی می کند، چشم بدش دورباد
سینهٔ خاقانی است سوختهٔ عشق او
او به جفا می دهد سوختگان را به باد