کافت غدر هلاک امم است

اینت بنیاد که جان را حرم است

کافت نقب زن از صبح دم است

کاخرش دست بریدن الم است

سرخی عضو دلیل ورم است

هرچه صحبت شمری هم سقم است

که تو را حبل متین معتصم است

گرچه امروز وفا در عدم است

آن چنان کن که شعار کرم است

گرنه در چشم وفای تو نم است

منوازش که سزای ستم است

سرفرازش مکن ار شاه جم است

مپذیر ار همه ز اهل حرم است

منشان ار همه شاخ ارم است

برمکن گر همه خار قدم است

قدر نشناسد کافر نعم است

نی که ادریس نشاند قلم است

که خداوندش از آن دل خرم است

اسقفان خوش دل و عیسی دژم است

عامه گوید که ز مهتر چه کم است

کاستخوان خوارهٔ شیر اجم است

گرچه نااهل خریدار دم است

ظن برد کو نه رهی، ابن عم است

ایمه مخدوم چه جای خدم است

بیدق از خدمت شه محتشم است

هر پیمبر به خدا محترم است

که یکی لا و هزارش نعم است

بحر تند است و گهربخش هم است

که درشتی صفت فحل رم است

مار نرم است و سراپای سم است

که بر او تکیه گه روستم است

ساده رنگ است ولی پیچ و خم است

لاجرم گاه محک گه حکم است

سنگ را بچهٔ خور در شکم است

فرق کن کاین ملک است آن حشم است

خاصه کانفاس سران مغتنم است

برمزن دوش که ما را چه غم است

آدمی هست که شیطان شیم است

که دل خرد بزرگ از همم است

تا عصا کان ز شبان غنم است

زان که با خواب در او بهم است

تاش محراب ز بدر الظلم است

چه غم کوره و سندان و دم است

او چه محتاج به نیل و بقم است

که نه از مه ضو و نز مشک شم است

آری آری عدوی مشک نم است

گله شان از پی نفی تهم است

لرزه و دل سبکی بر علم است

گرچه این قاعدهٔ مرتسم است

عقل کاستاد سرای قدم است

عرب اقلیم ستان عجم است

بر سر افسر کسری رقم است

به ادب خاصهٔ بیت الحرم است

نسخت طاعت رب النسم است

شمنان را که هوای صنم است

که ستودن به علوم و حکم است

که ز اسباب همه مدح و ذم است

شرف شمس به واو قسم است

کو به میزان سخن یک درم است

کژدم اعمی و مار اصم است