شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است

خون ز رگ آرزو براندم و زین روی

بر قد همت قبای عزله بریدم

تا کی جوئی طراز آستی من

دور فلک را به گرد من نرسد وهم

من به صفت کدخدای حجرهٔ رازم

دهر نه جای من است بگذرم از وی

از تک و تازم ندامت است که آخر

آقچهٔ زر گر هزار سال بماند

خواه ظلم پاش خواه نور گزین پس

کار من آن به که این و آن نه طرازند