اهل بایستی که جان افشاندمی

گر مرا یک اهل ماندی بر زمین

شاهدان را گر وفائی دیدمی

گر وفا از رخ برافکندی نقاب

گر مرا دشمن ز من دادی خلاص

بر سرم شمشیر اگر خون گریدی

گر مقام نیست هستان دانمی

جرعهٔ جان از زکات هر صبوح

لعل تاج خسروان بربودمی

دل ندارم ورنه بر صید آمدی

گرنه خاقانی مرا بند آمدی