دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش

گفتی که به درد دل صبر است طبیب اما

ای صبر توئی دانم پروانهٔ کار دل

ای دیده نه سیل خون فردات به کار آید

آن تازه گل ما را هنگام وداع آمد

شب بیست و سیم رفته است از چارده ماه ما

تا عمر دمی مانده است از یار بنگریزد

چون شیشه دلی دارم در پای جهان مفکن

خار است همه عالم و تو آبله بر چشمی

هان ای دل خاقانی بس خوش نفسی داری

شروانت که مار آمد بی رنج رها کردی