213
شمارهٔ ۶۴ - در ستایش ابو المظفر اخستان شروان شاه
صبح خیزان کاستین بر آسمان افشانده اند
پای کوبان دست همت بر جهان افشانده اند
چون ز کار آب دیدند آب کار عاشقان
آب می بر آتش دل هر زمان افشانده اند
پیش از آن کز پر فشاندن مرغ صبح آید به رقص
بر سماع بلبلان عشق جان افشانده اند
در شکر ریز طرب بر عده داران رزان
از پی کاوین بهای کاویان افشانده اند
تا به دست آورده اند از جام و می صبح و شفق
زیر پای ساقیان گنج روان افشانده اند
کرده اند از می قضای عمر و هم معلوم عمر
بر سر مرغان و در پای مغان افشانده اند
بس زر رخسار کان دریا کشان سیم کش
بر صدف گون ساغر گوهر فشان افشانده اند
سبحه داران از پس سبوح گفتن در صبوح
بر سر زنار ساغر طیلسان افشانده اند
خورده یک دریای بصره تا خط بغداد جام
پس پیاپی دجله ای در جرعه دان افشانده اند
حرمت من را که می گشنیز دیگ عیش هاست
بر سر گشنیزهٔ حصرم روان افشانده اند
کیسه های زر به برگ گندنا سر بسته اند
بر سپهر گندناگون دست از آن افشانده اند
تا به پای پیل می بر کعبهٔ عقل آمده است
پیل بالا نقد جان بر پیلبان افشانده اند
خورده اند از می رکابی چند و اسباب صلاح
بر سر این ابلق مطلق عنان افشانده اند
چون در این میدان به دست کس عنان عمر نیست
بر رکاب باده عمر رایگان افشانده اند
زیره آبی دادشان گیتی و ایشان بر امید
ای بسا پلپل که در چشم گمان افشانده اند
جرعه ریز جام ایشانند گویی اختران
کانهمه در روی چرخ جانستان افشانده اند
خوانچه کرده چون مه و مرغان چو جوزا جفت جفت
زهره وار از لب ثریا بی کران افشانده اند
بر بط آبستن تن و نالان دل و مردان به طبع
جان بر آن آبستن فریاد خوان افشانده اند
چنگ همچون جره باز ازرق و کبکان بزم
دل بر آن ازرق وش بلبل فغان افشانده اند
پس در آن مجمر که در تربیع منقل کرده اند
اولین تثلیث مشک و عود و بان افشانده اند
دفع سرما را قفس کردند زاهن پس در او
بچهٔ طاووس علوی آشیان افشانده اند
مجلس انس حریفان را هم از تصحیف انس
در تنوره کیمیای جان جان افشانده اند
چون شرارش را علم بر ابر سنبل گون رسید
تخم گل گوئی ز شاخ ارغوان افشانده اند
یا زمین شد خایه و ابر سیه شد ماکیان
آنگه ارزن ریزه پیش ماکیان افشانده اند
رومیان بین کز مشبک قلعهٔ بام آسمان
نیزه بالا از برون خونین سنان افشانده اند
شکل خان عنکبوتان کرده اند آنگه به قصد
سرخ زنبوران در آن شوریده خان افشانده اند
کرده اند از زادهٔ مریخ عقرب خانه ای
باز مریخ زحل خور در میان افشانده اند
چتر زرین چون هوا بگرفت گوئی بر فلک
عکس شمشیر شه خسرونشان افشانده اند
یا گهرهائی که در افسر نشاند افراسیاب
پیش شروان شاه کیخسرو نشان افشانده اند