دل های ما قرارگه درد کرده اند

این صد هزار نرگسه بر سقف این حصار

در پیش آتشی که ز سنگ قضا جهد

خورشید در نقاب عدمد شد ز شرم آنک

و آنک پدید خویی خورشید گم شده

در باغ عهد جای تماشا نماند از آنک

دردا که تا سواد خراسان خراب گشت

یارب که دیو مردم این هفت دار حرب

از غبن آن جهان که چو آن هشت خلد بود

گر بود چار شهر خراسان حرم مثال

اصحاب فیل بین که به پیرامن حرم

هان ای سپاه طیر ابابیل زینهار

خاقانیا خزینهٔ گیتی به جو مخر