115
شمارهٔ ۶۲ - در ستایش منوچهر بن فریدون شروان شاه
می و مشک است که با صبح برآمیخته اند
یا بهم زلف و لب یار درآمیخته اند
صبح چون خنده گه دست شده است آتش سرد
آتش سرد به عنبر مگر آمیخته اند
یا نه بی سنگ و صدف غالیه سایان فلک
صبح را غالیهٔ تازه تر آمیخته اند
دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو
بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته اند
می عیدی نگر و جام صبوحی که مگر
شفق آورده و با صبح بر آمیخته اند
ساقیان ترک فنک عارض و قند ز مژگان
کز رخ و زلف حبش با خزر آمیخته اند
خال رخسار زره کرده و خط ماه سپر
زلف و رخسار زره با سپر آمیخته اند
پس یک ماه کلوخ اندازان سنگ دلان
در بلورین قدحی لعل تر آمیخته اند
شاهدان از پی نقل دل و جان از خط و لب
بس گوارش که ز عود و شکر آمیخته اند
عاشقان از زر رخساره و یاقوت سرشک
بس مفرح که ز یاقوت و زر آمیخته اند
ماه نو دیدی و در روی مه نو شب عید
لعل می با قدح سیم بر آمیخته اند
از دم روزه دهن شسته به هفت آب و ز می
هفت تسکین دل غصه خور آمیخته اند
ماه نو در شفق و شفقشان می و جام
با دو ماه و دو شفق یک نظر آمیخته اند
طاس سیمابی مه تافته از پرچم شب
طاس زر با می آتش گهر آمیخته اند
کرده می راوق از اول شب و بازش به صبوح
با گلاب طبری از طبر آمیخته اند
راوق جان فرو ریخته از سوخته بید
آب گل گوئی بات معصر آمیخته اند
همه با درد سر از بوی خمار شب عید
به صبح از نو رنگی دگر آمیخته اند
ژاله و صبح بهم یافته کافور و گلاب
زاین و آن داروی هر درد سر آمیخته اند
همه سنگ افشان در آب خور عالم خاک
و آگه از زهر که در آب خور آمیخته اند
از سر بی خبری داده ز عشرت خبری
تن و جان را که بهم بی خبر آمیخته اند
همه دریاکش و چون دریا سرمست همه
طبع با می چو صدف با گهر آمیخته اند
خطری کرده و در گنج طرب نقب زده
نقب کران همه ره با خطر آمیخته اند
زهره بر چیده چو خورشیدنم هر جرعه
که در آن خاک چنان بی خطر آمیخته اند
خیک ماند به زن زنگی شش پستان لیک
شیر پستانش به خون جگر آمیخته اند
جرعه ای کان به زمین داده زکات سر جام
زو حنوط ز می پی سپر آمیخته اند
مجمر عیدی و آن عود و شکر هست بهم
زحل و زهره که با قرص خور آمیخته اند
نکهت کام صراحی چو دم مجمر عید
زو بخور فلک جان شکر آمیخته اند
رود سازان همه در کاسهٔ سرها به سماع
شربت جان ز ره کاسه گر آمیخته اند
پرده در پرده و آهنگ در آهنگ چو مرغ
دم بدم ساخته و دربه در آمیخته اند
بر بط از هشت زبان گوید و خود ناشنواست
زیبقش گوئی با گوش کر آمیخته اند
نای افعی تن و بس بر دهنش بوسه زدند
با تن افعی جان بشر آمیخته اند
چنگ زاهد سر و دامانش پلاسین لیکن
با پلاسش رگ و پی سر به سر آمیخته اند
محبس دست رباب است شعیف ار چه قوی است
چار طبعش که به انصاف در آمیخته اند
خم دف حلقه بگوشی شده چون کاسهٔ یوز
کهو و گورش با شیر نر آمیخته اند
صوت مرغان بدرد چرخ مگر با دم خویش
بانگ کوس ملک تاجور آمیخته اند
راویانند گهر پاش مگر با لب خویش
کف شاهنشه خورشیدفر آمیخته اند
خاصگان گوهر بحر دل خاقانی را
با کلاه ملک بحر و بر آمیخته اند
چاشنی گیران از چشمهٔ حیوان گوئی
شربت شاه سکندر سیر آمیخته اند
مالک ملک جلال الدین کاندر تیغش
آتش و آب بهم بی ضررآمیخته اند