دوش برون شد ز دلو یوسف زرین نقاب

یوسف رسته ز دلو مانده چو یونس به حوت

باد بهاری فشاند عنبر بحری به صبح

تا که هوا شد به صبح کورهٔ ماورد ریز

بوقلمون شد بهار از قلم صبح و شام

از شکفه شاخسار جیب گشاده چو صبح

گشته زمین رنگ رنگ چون فلک از عکس خون

خسرو خورشید چتر آنکه ز کلک و کفش

رای ملک صبح خیز، بخت عدو روز خسب

صبح ظفر تیغ اوست حوروش و روضه رنگ

مشرق دین راست صبح، صبح هدی را ضیا

شاه چو صبح دوم هست جهان گیر از آنک

زهرهٔ اعدا شکافت چون جگر صبح دم

گر بدرد صبح حشر سد سواد فلک

صبح دلش تا دمید عالم جافی نجست

از دل عالم مپرس حالت صبح دلش

ای کف تو جان جود، رای تو صبح وجود

دامن جاه تو راست پروز زرین صبح

چرخ بدوزد چو تیر صبح بسوزد چو مهر

گرنه به کار آمدی خیمهٔ خاص تورا

تا شب تو گشت صبح، صبح تو عید بقا

عدل تو چون صبح راست نایب فاروق گشت

صبح نهد طرف زر بر کمر آسمان

صبح ستاره نما خنجر توست اندر او

دهر شبانگه لقا تازه شد از تو چو صبح

هست چو صبح آشکار کز رخ یوسف برد

بهر ولی تو ساخت وز پی خصم تو کرد

مفخر خاقانی است مدح تو تا در جهان

سحر دم او شکست رونق گویندگان

شمه ای از خاطرش گر بدمد صبح وار

تا نبود صبح را از سوی مغرب طلوع

چار ملک در دو صبح داعی بخت تواند