این تویی کز غمزه غوغا در جهان انگیخته

نقش زلفت بر رخ و نقش رخت در چشم من

پرنیان خویی و دیباروی و از بخت من است

آب و سنگم داده ای بر باد و من پیچان چو آب

از لبت چون گل شکر خواهم که داری در جواب

دل گمان می برد کز دست تو نتوان برد جان

آه خاقانی شنو با زلف دود افکن بگوی

کاروان عشق را بیاع جان شد چشم او

داور امت جلال الدین، خلیفهٔ ذو الجلال

شاه مشرق، آفتاب گوهر بهرامیان

هیبتش تاج از سر مهراج هند انداخته

قاهر کفار و باج از قاهره درخواسته

آسمان کوه زهره آفتاب کان ضمیر

ذات او مهدی است از مهد فلک زیر آمده

گرگ ظلم از عدل او ترسان چو مار از چوب از آنک

فرامنش طوطی از خزران برآورده چنانک

ذاتش از نور نخستین است و چون صور پسین

بل که تا حکمش دمیده صور عدل اندر جهان

نیل تیغش چون سکاهن سوخته خیل خزر

از حد هندوستان گر پیل خیزد طرفه نیست

در ید بیضاش ثعبان از کمند خیزران

حاسدش در حسرت اقبال و با کام دلش

خاک ساری را چو آتش طالع چون ماربخت

هود همت شهریاری، نوح دعوت خسروی

هیبت او مالک آئین وزبانی خاصیت

گشته شروان شیروان لابل شرفوان از قیاس

هم خلیفهٔ مصر و بغداد است هم فیض کفش

لشکری دیده شبیخون برده بر دیوان روس

جوشش کوسش که نالد چون گوزن از پوست گرگ

شبروی کرده کلنگ آسا همه شاهین دلان

رانده تا دامان شب چون شب ز مه بر جیب چرخ

صبحگه چون صبح شمشیر آخته بر کافران

زهره چون بهرام چوبین بارهٔ چوبین به زیر

هر یکی اسفندیاری در دژ روئین درع

بابک از تیغ و خلیفه از سنان در کارزار

برکشیده تیغ اسد چون افتاب اندر اسد

در جزیره رانده یک دریا ز خون روسیان

کشتی از بس زار گشته کشت زاری گشته لعل

کشته یک نیم و گریزان خسته نیمی رفته باز

تا به دیگ مغز خود خود را مزورها پزند

از فزع کف بر سر دریا گمان برده که هست

رایت شاه اخستان کانا فتحنا یار اوست

از سر کفار روس انگیخته گردی چنانک

یک دو روز این سگ دلان انگیخته در شیرلان

سهم شاه انگیخته امروز در دربند روس

پیش تخت خسرو موسی کف هارون زبان

عنصری کو یا معزی یا سنائی کاین سخن

تا جهان پیر جوان سیماست، باد اندر جهان

تا طراز ملک را نام است نامش باد و بس

فر او بر هفت بام و چار دیوار جهان