100
شمارهٔ ۱۸۵ - در عزلت و حکمت و موعظه و ریاضت و انتباه و ارشاد
ما را دلی است زله خور خوان صبح گاه
جانی است خاک جرعهٔ مستان صبح گاه
جان شد نهنگ بحرکش از جام نیم شب
دل گشت مور ریزه خور از خوان صبح گاه
غربال بیختیم به عمری که یافتیم
زر عیاردار به میزان صبح گاه
بس نقد گم ببودهٔ مردان که یافتند
رندان خاک بیز به میدان صبح گاه
دولت دوید و هفت در آسمان گشاد
چون بر زدیم حلقه به سندان صبح گاه
زین یک نفس درآمد و بیرون شد حیات
بردیم روزنامه به دیوان صبح گاه
اول شب ایتکین وثاق آمدیم بلیک
الب ارسلان شدیم به پایان صبح گاه
بی آرزوی ملک به زیر گلیم فقر
کوبیم کوس بر در ایوان صبح گاه
غوغا کنیم یک تنه چون رستم و دریم
درع فراسیاب به پیکان صبح گاه
نقب افکنیم نیم شب از دور تا بریم
پی بر سر خزینهٔ پنهان صبح گاه
بی ترس تیغ و دار بگوئیم تا که ایم
نقب افکن خزینهٔ ترکان صبح گاه
صور روان خفته دلانیم چون خروس
آهنگ دان پردهٔ دستان صبح گاه
چندین هزار جرعه که این سبز طشتراست
نوشیم چون شویم به مهمان صبح گاه
چو آب روی درنکشیم ارچه درکشیم
بحری ز دست ساقی دوران صبح گاه
گفتی شما چگونه و چون است نزلتان
ماشا و نزل ما ز شبستان صبح گاه
آتش زنیم هفت علف خانهٔ فلک
چون بنگریم نزل فراوان صبح گاه
خواهی که نزل ما دهدت ده کیای دهر
بستان گشاد نامه به عنوان صبح گاه
تو کی شناسی این چه معماست چون هنوز
ابجد نخوانده ای به دبستان صبح گاه
بیاع خان جان مجاهز دلان عشق
جز صبح نیست جان تو و جان صبح گاه
گفتی شما که اید و چه مرغید و چیستید
سیمرغ نیم روز و سلیمان صبح گاه
ما مرغ عرشییم که بر بانگ ما روند
مرغان شب شناس نواخوان صبح گاه
صبح شما دمی است، دم ما هزار صبح
هر پنج وقت ما شده یکسان صبح گاه
ما را به هر دو صبح دو عید است و جان ما
مرغی است فربه از پی قربان صبح گاه
تسکین جان گرم دلان را کنیم سرد
چون دم برآوریم به دامان صبح گاه
سحرا که بر قوارهٔ سیمین مه کنیم
چون برکشیم سر ز گریبان صبح گاه
بهر بخور مجلس روحانیان عشق
سازیم سینه مجمر سوزان صبح گاه
گر چشم ما گلاب فشان شد عجب مدار
دل های ماست آینه گردان صبح گاه
خاقانیا مرنج که سلطان گدات خواند
آری گدای روزی و سلطان صبح گاه
چون ژاله و صبا و شباهنگ هم چنین
معزول روز باش و عمل ران صبح گاه
جیحون فشان ز اشک و سمرقند گیر از آه
تا ما نهیم نام تو خاقان صبح گاه
از دم سیاه کن رخ دیو سپید روز
چون دیو نفس توست سلیمان صبح گاه
میلی بساز ز آه وبزن بر پلاس شب
درکش به چشم روز به فرمان صبح گاه
از خوان دل به نزل سرای ازل درآی
بفرست زله ای سوی اخوان صبح گاه
یک گوش ماهیی بده از می که حاضرند
دریاکشان ره زده عطشان صبح گاه
ریزی بریز از آن می ریحانی سرشک
وز بوی جرعه کن دم ریحان صبح گاه
چون ماهی ار بریده زبانی دلت بجاست
دل در تو یونسی است زبان دان صبح گاه
بر شاه نیم روز کمین کن که آه توست
هر نیم شب کمان کش مردان صبح گاه
هر صبح فتح باب کن از انجم سرشک
بنشان غبار غصه به باران صبح گاه
چون بر بطت زبان چه بکار است بهتر آنک
چون نای بی زبان زنی الحان صبح گاه
گم کن زبان که مار نگهبان گنج توست
بر گنج خود تو باش نگهبان صبح گاه