دهر سیه کاسه ای است ما همه مهمان او

بر سر بازار دهر نقد جفا می رود

دهر چو بی توست خاک بر سر سالار او

خیز در این سبز کوشک نقب زن از دود دل

گوهر خود را بدزد از بن صندوق او

ز اهل جهان کس نماند بلکه جهان بس نماند

مادر گیتی وفا بیش نزاید از آنک

کار چو خام آمده است آتش کن زیر او

ابجد سودا بشوی بر در خاقانی آی

پیشرو جان پاک طبع چو جوزای اوست

اوست شهنشاه نطق شاید اگر پیش شاه

کوزهٔ فصاد گشت سینهٔ او بهر آنک

گر دل او رخنه کرد زلزلهٔ حادثات

شیخ مهندس لقب، پیر دروگر علی

صانع زرین عمل مهتر عالی شرف

یوسف نجار کیست نوح دروگر که بود؟

نوح نه بس علم داشت، گر پدر من بدی

نعل پی اسب اوست وز عمل دست اوست

غارت بحر آمده است غایت جودش چنانک

ریزش سوهان اوست داروی اطلاق از آنک

چرخ مقرنس نمای کلبهٔ میمون اوست

رندهٔ مریخ رند چون شودش کند سر

در حق کس اره وار است نیست دو روی و دو سر

هست چو هم نام خویش نامزد بطش و بخش

مفلس دریا دل است، امی دانا ضمیر

اوست طغانشاه من، مادرم التون اوست

گر بودش رای آن کاره کش او شوم

اینت مبارک سحاب کز صدف داهگی

روح طبیعیم گشت پاکتر از روح قدس

پیر خرد طفل وار میمزد انگشت من

شاید اگر وحشیی سبعهٔ الوان خورد

ضامن ارزاق من اوست مبادا که من

ملک قناعت مراست پیش چنین تخت و تاج

گر گرهی خصمش اند از سر کینه چه باک

جوقی ازین زرد گوش گاه غضب سرخ چشم

خاصه سگ دامغان، دانهٔ دام مغان

بست خیالش که هست هم بر من ای عجب

هست دلش در مرض از سر سرسام جهل

گر جگرش خسته شد از فرع این گروه

دل به در کبریاست شحنهٔ کارش که او

قابلهٔ کاف و نون، طاها و یاسین که هست

گیسوی حوا شناس پرچم منجوق او

دوش ملایک بخست غاشیهٔ حکم او

هم به ثنای پدر ختم کنم چون مقیم

عقل درختی است پیر منتظر آن کز او

باد دعاهای خیر در پی او تا دعا

در عقب پنج فرض اوست دعا خوان من

گر ز قضای ازل عهد عمر درگذشت