لشکر غم ران گشاد و آمد دوران او

هر که چنین لشکرش نعل در آتش نهاد

غم که درآید به دل بنگری آسیب آن

اول جنبش که نو گلبن آدم شکفت

و آخر مجلس که دهر میکدهٔ غم گشاد

جرعه ای از دست او کشتن ما را بس است

آمد باران غم پول سلامت ببرد

پنجرهٔ عنکبوت نیست جنان استوار

آتش غم پیل را درد برارد چنانک

ناف تو بر غم زدند، غم خور خاقانیا

والی عزلت تویی، اینک طغرای فقر

سرو هنر چون تویی دست نشان پدر

حافظ دین بوالحسن، بحر مکارم علی