کوی عشق آمد شد ما برنتابد بیش از این

در سر بازار عشق از جان و جان گفتن بس است

بر امید کشتن اندر پای وصلش زنده ام

بر سر کویش ببوسیم آستان و بگذریم

ما به جان مهمان زلف او و او با ما به جنگ

رشتهٔ جان تا دو تا بود انده تن می کشید

دل ز بستان خیال او به بوئی خرم است

با بلورین جام بهر می مدارا کردمی

از سرشک خون حشر کردی مکن خاقانیا

آب ما چون نیست روشن ظلمت ما خاکیان

درد سر دادیم حضرت را و حضرت روح قدس

کعبه را یک بار حج فرض است و حضرت کعبه وار

نفس طاها راست یک شب قاب قوسین نزد حق

شخص انسان را ز حق یک نور عقلانی عطاست

عید هر سالی دوبار آید که آفاق جهان

آن سعادت بخش حضرت، بخش نارد کرد ازآنک

خبث ما را بارگاه قدس دور افکند از آنک

ننگ ما زان درگه اعلا برون افتاد از آنک

حضرت پاک از چو ما آلودگان آسوده اند

شیر هشیار از سگ دیوانه وحشت برنتافت

نی عجب گر گاوریشی زرگر گوساله ساز

گرچه عفریت آورد عرش سبائی نزد جم

آری آری با نوای ارغنون اسقفان

گرچه صهبا را به بید سوخته راوق کنند

از در خاقان کجا پیل افکند محمود را

دست چون جوزاش دادی کلک زر چون آفتاب

مشتری هر سال زی برجی رود ما را چو ماه

ما شرف داریم و غیری نعمت از درگاه شاه

گر ملخ را نیست بر پا موزهٔ زرین سار

در حضور انعام دیدیم ار بغیبت نیست آن

طفل را گر جده وقت آبله خرما دهد

شاه جان بخش است و ما بر شاه جان کرده نثار

خسرو مشرق جلال الدین که برق خنجرش

ایزد از تیغش پی مالک جحیمی نو کند

کاشکی قدرت ز حلمش نوزمینی ساختی

وز بن نیزه اش سر گاو زمین لرزد از آنک

کرم قز میرد ز بانگ رعد و تنین فلک

دولتش را نوعروسی دان که عکس زیورش

طالعش را شهسواری دان که بار هودجش

رخش همت را ز گردون تنگ می بست آفتاب

تا شد اقبالش همای قاف تا قاف جهان

بوالمظفر حق نواز و خصم باطل پرور است

ظل حق است اخستان همتاش مهدی چون نهی

نام شه زان اول و آخر الف کردند و نون

تا شد از ابر کرم سودا نشان هر مغز را

خاک پایش ز آب خضر و باد عیسی بهتر است

شه سلیمان است و من مرغم مرا خوانده است شاه

از مثال شه امید مردهٔ من زنده گشت

خط دست شاه دیدم کش معما خواند عقل

نوک کلک شاه را حورا به گیسو بسترد

عقل را گفتم چگویی شاه درد سر ز من

پس خیال شاه گفت از من یقین بشنو که شاه

هم چنین از دور عاشق باش و مدحش بیش گوی

زحمت آنجا چون توان بردن که برخوان مسیح

هم به جان شاه کز درگاه شاهان فارغم

شاید ار مغز زکام آلود را عذری نهند

بر قیاس شاه مشرق کارسلان خان سخاست

بر امید زعفران کو قوت دل بردهد

عمر دادم بر امید جاه وحاصل هیچ نی

من همه همت بر اسباب سفر دارم مرا

خاطرم فحل است کو صحرا نورد آمد چو شیر

زخم مهماز و بلای تنگ و آسیب لگام

پیل را کز گرمسیر هند بیرون آورند

سنقرای را کز خزر با سرد سیر آموخته است

مدح شه چون جابجا منزل به منزل گفتنی است

شه مرا زر داد، گوهر دادمش زر را عوض

یک رضای شاه، شاه آمد عروس طبع را

تیر چرخ از نیزه وش کلک سپر افکند از آنک

من به مدح شاه نقبی برده ام در گنج غیب

کند پایم در حضور اما زبان تیزم به مدح

از پس تحریر نامه کرده ام مبدا به شعر

دادمش تصدیع نثر و می دهم ابرام نظم

از سر خجلت مرا چون آینه با آینه

بر بدیهه راندم این منظوم و بستردم قلم

چون تجاسر کرد خاطر مختصر کردم سخن

باد خضرای فلک لشکر گهش کاعلام او

ملک و ملت را به اقبالش تولا باد و بس