غارت دل می کنی شرط وفا نیست این

وصل ندیده به خواب فرض کنی خوش دلی

در غمت ای زود سیر تشنهٔ دیرینه ام

جان چو سزای تو نیست باد به دست جهان

گلبن وصل تو را خار جفا در ره است

عشق توآم پوستین گر بدرد گو بدر

همت خاقانی است طالب چرب آخوری

هست لب لعل تو کوثر آتش نمای

چرخ به هرسان که هست زادهٔ شمشیر اوست

ای به تو صاحب درفش چتر فریدون ملک

پر خدنگ تو هست شهپر روح القدس

نوبتی بدعه را قهر تو برد طناب

خاصه سیمرغ کیست جز پدر روستم؟

گرنه سپهر برین آبده دست توست

عدل تو «شین» راز «را» کرد جدا چون بدید

ملک چو تیغ تو یافت یک دو شود کار او

تیغ تو نه ماهه بود حامله از نه فلک

گر به مثل روز رزم رخش تونعل افکند

چون ز خروش دو صف وقت هزاهز کند

کوس و غبار سیاه طوطی و صحرای هند

صاحب بدر و حنین از تو گشاید فقاع

گنبد نیلوفری گنبدهٔ گل شود

تیغ زبان شکل تو از بر خواند چو آب

از پی خون خسان تیغ چه باید کشید

خلق تو از راه لطف جان برباید ز خلق

از عدوی سگ صفت حلم و تواضع مجوی

ای همه هستی که هست از کف تو مسعار

هر که به درگاه تو سجده برد روز حشر

چون تویی اندر جهان شاه طغان کرم

مرد که فردوس دید کی نگرد خاکدان

بنده ز بی دولتی نیست به حضرت مقیم

شاید اگر در حرم سگ ندهد آب دست

گر ز درت غایب است جسم طبیعت پذیر

سیرت یوسف تو راست صورت چاهی مجوی

مهره نگر، گو مباش افعی مردم گزای

کی رسد آلوده ای بر در پاکان که حق

گر ره خدمت نجست بنده عجب نی ازانک

بنده سخن تازه کرد وانچه کهن داشت شست

سنگ در اجزای کان زرد شد آنگاه لعل

اول روز اندک است زیب و فر آفتاب

مبتدع و مبدعند بر درت اهل سخن

حاجت گفتار نیست ز آنکه شناسد خرد

گرچه در این فن یکی است او و دگر کس به نام

ای ملکوت و ملک داعی درگاه تو

بارهٔ بخت تو را باد ز جوزا رکاب