تا نفخات ربیع صور دمید از دهان

غاشیه دار است ابر بر کتف آفتاب

کرد قباهای گل خشتک زرین پدید

روز به پروار بود فربه از آن شد چنین

عکس شکوفه ز شاخ بر لب آب اوفتاد

مریم دوشیزه باغ، نخل رطب بید بن

نی عجب ار جای برف گرد بنفشه است از آنک

شاخ چو آدم ز باد زنده شد و عطسه داد

دوش که بود از قیاس شکل شب از ماه نو

داد نقیب صبا عرض سپاه بهار

خیل بنفشه رسید با کله دیلمی

شاه ریاحین بساخت لشکر گاه از چمن

بید برآورد برگ آخته چون گوش اسب

از پی سور بهار یاسمن آذین ببست

لاله چو جام شراب پارهٔ افیون در او

بود سر کوکنار حقهٔ سیماب رنگ

مجلس گلزار داشت منبری از شاخ سرو

قمری درویش حال بود ز غم خشک مغز

فاخته گفت از سخن نایب خاقانیم

شاه سلاطین فروز خسرو شروان که چرخ

زهره و دهره بسوخت کوکبهٔ رزم او

گوشه و خوشه بساخت از پی مجد و ثنا

دولت و صولت نمود شیر علم های او

پایه و مایه گرفت هم کف و هم جام او

راحت و ساحت نگر از در او مستعار

غایت و آیت شناس نامزد حضرتش

یافته و بافته است شاه چو داود و جم

ساخته و تاخته است بخت جهان گیر او

سوده و بوده شمار اشهب میمونش را

بسته و خسته روند تیغ وران پیش او

ای به شبستان ملک با تو ظفر خاصگی

کعبهٔ جان صدر توست، چار ملک چار رکن

قدر تو کی دل نهد بر فلک و چون بود

دهر جلال تو دید ایمان آورد و گفت

تیغ تو داند که چیست رمز و اشارات دین

نیست نظیر تو خصم خود نبود یک بها

در دل دشمن نگر مانده ز تیغت خیال

حلق بداندیش را وقت طناب است از آنک

گونهٔ حصرم گرفت تیغ تو و بر عدو

چرخ مقرنس نهاد قصر مشبک شود

رو که جهان ختم کرد بر تو جهان داشتن

از کف و شمشیر توست معتدل ارکان ملک

راستی چنگ را بیست و چهار است رود

گرچه بدون تو چرخ تاج و نگین داد لیک

گرچه مشعبد ز موم خوشهٔ انگور ساخت

گر فلکت بنده گشت نقص کمال تو نیست

کی شود از پای مور دست سلیمان به عیب

خسرو صاحب خراج بر سر عالم توئی

گر به جهان زین نمط کس سخنی گفته است

شاه جهان نظم غیر داند از سحر من

گرچه به چشم عوام سنگچه چو لولو است

ای فر پر هماتی سایهٔ درگاه تو

باد خورنده چو خاک جرعهٔ جام تو جم

هاتف نوروز باد بر تو دعا گوی خیر