ای لب و خالت بهم طوطی و هندوستان

از رخ و زلف تو رست در دل من آبنوس

ابرش خورشید را ناخنه آمد ز رشک

رو که ز عکس لبت خوشهٔ پروین شده است

صبر من از بی دلی است از تو که مجروح را

با همه کآزاد نیست یک سر مویم ز تو

گرچه ز افغان مرا با تو زبان موی شد

طبع چو خاقانیی بستهٔ سودا مدار

عهد کهن تازه کن کو سخنان تازه کرد

ناصر ملت طراز، قاهر بدعت گداز