داد مرا روزگار مالش دست جفا

در سرم افکند چرخ با که سپارم عنان

محنت چون خون و گوشت در تنم آمیخته است

برنتوانم گرفت پرهٔ کاهی ز ضعف

گر ز غمم صد یکی شرح دهم پیش کوه

پای نهم در عدم بو که به دست آورم

این همه محنت که هست درد دو چشم من است

هیچ نکرده گناه تا کی باشم به گوی

از لگد حادثات سخت شکسته دلم

پیش بزرگان ما آب کسی روشن است

خود به ولوغ سگی بحر نگردد نجس

این چو مگس می کند خوان سخن را عفن

من شده چون عنکبوت در پی آن در بدر

یارب خاقانی است بانگ پر جبرئیل

هم بنماید چنین هم شود از قدر صدر

عازر ثانی منم یافته از وی حیات

آستر نطع اوست قبله گه آسمان

گر دو شود قبله مان بس عجبی نی از آنک

در ازل آن کعبه بود قبلهٔ دین هدی

ای فضلا پروری کز شرف نام تو

تا به نوای مدیح وصف تو برداشتم

بهر خواص تو را مائدهٔ خوش مذاق

هست طریق غریب اینکه من آورده ام

خصم نگردد به زرق هم سخن من از آنک

گر ز درت غایبم جان بر تو حاضر است

بر محک رغبتم بیش مزن بهر آنک

نقش کژ من مبین خاصه که دانسته ای

نایدت از بود من هیچ غرض جز سخن

بر در صدر تو باد خیمه زده تا ابد

شهر بد اندیش باد خاصه شبستان او