در چار دری و هفت طارم

وی کعبهٔ قدس را تو زمزم

عشرت گه تو دهان ضیغم

رجعت کنی از اشارت جم

آتش ز اثیر و ز آسمان دم

گه رنگ دهی به خاک و گه شم

پر نقطهٔ زر سیاه ملحم

افراخته آستین معلم

بر بیرق شام سوخت پرچم

روزی ده و رازدار و محرم

کاندر دلش آتشی است مدغم

وز جیحون ساز نوش این سم

خاک در قدوهٔ معظم

در گرد عنان او همی چم

خورشید دگر فراز ادهم

منشور جلال اوست معجم

مه شد زمن و عطارد ابکم

چون چشم گوزن کام ارقم

لیک آدم از او شده مکرم

از زادهٔ عوف و پور ملجم

هفت اختر مکرمت مقوم

بر خصم ظفر نیافت رستم

از دیدهٔ آخر الزمان نم

رمزی ز تو وز فحول یک رم

شاگرد تو یحیی بن اکثم

گفت ای پدر قدم تقدم

کای طفل معاملت تعلم

نه گلشن و هشت باغ درهم

یوسف صفتی به هفده درهم

کس زخمه نکرد برتر از بم

بر عرش که بر شود به سلم؟

دیلم داند نژاد دیلم

این طائفه را منم مقدم

بسته است مرا قضای مبرم

انگشت کهن محل خاتم

ای هم دم روح، روح در دم

این عقد جواهر منظم

کارم ز خطر نمود مبهم

وصف تو که با ضمیر شد ضم

فارغ شو و «فاقذ فیه فی الیم»

گرچه نکنم دعا مقسم

چو سبع شداد باد محکم

نقصان نرسد پس اذاتم