من صید آنکه کعبهٔ جان هاست منظرش

صد پیل وار خواهدم از زر خشک از آنک

دل تو سنی کجا کند آن را که طوق وار

نقد است سرخ رویی دل با هزار درد

خاقانی است هندوی آن هندوانه زلف

چون موی زنگیش سیه و کوته است روز

خاقانی از ستایش کعبه چه نقص دید

بی حرمتی بود نه حکیمی، که گاه ورد

نی نی بجای خویش نسیبی همی کند

خال سیاه او حجر الاسود است از آنک

سنگ سیه مخوان حجر کعبه را از آنک

گویی برای بوس خلایق پدید شد

خاقانیا به کعبه رسیدی روان بپاش

دیدی جناب حق جنب آرزو مشو

با آب و جاه کعبه وجود تو حیض توست

این زال سرسپید سیه دل طلاق ده

تا حشر مرده زست و جنب مرد هر کسی

کی بدترین حبائل شیطان کند طلب

خورشید را بر پسر مریم است جای

از چنبر کبود فلک چون رسن مپیچ

اول فسون دهد فلک آخر گلو برد

اول به رفق دانه فشانند پیش مرغ

سوگند خور به کعبه و هم کعبه داند آنک

شکر جمال گوی که معمار کعبه اوست

شاه سخن به خدمت شاه سخا رسید

طبع زبان چو تیر خزر دید و تیغ هند

آری منم که رومی مصری است خلعتم

صبح و شفق شدم سر و تن ز اطلس و قصب

بر تاج آفتاب کشم سر به طوق او

دیدم که سیئات جهانش نکرد صید

سلطان دل و خلیفه همم خوانمش از آنک

در حضرت خلیفه کجا ذکر من شدی

ختم کمال گوهر عباس مقتفی

از مصطفی خلیفه و چون آدم صفی

انصاف ده که آدم ثانی است مقتفی

از خط کردگار فلک راست محضری

در دست روزگار فلک راست محضری

بوبکر سیرت است و علی علم، تا ابد